Rejoice, Sing, Dance

Rejoicing, dancing, singing. This is what happens when devotees of God get together to sing the glories of God. They long for an opportunity to sing glories of God and exchange experiences of God. As soon as they get such opportunity they rejoice. They do not need any instruments for singing neither they are concerned if they are following rules of music. Just a clap for a beat is enough. What is more important for them is the feeling of joy that emanates from their heart because they got opportunity to sing the glory of God.

In Gokula every family was experiencing extraordinary joy as all family members – men, women, elders and children – got together every day and loudly sang the glories and the divine names of their beloved Govinda. They had fun in chitchatting about the stories of gopikas complaining to Mother Yashoda that her son Makkhanchor is stealing butter from their homes; they enjoyed watching Mother Yashoda running behind her mischievous kid Yashodanandana to catch him and punish him for his mischiefs; they experienced agony, excitement and extraordinary joy, all at one time, while they watched from the bank of Yamuna river as their beloved Krishna fiercely fought with poisonous serpent Kaliya to make all Gokula residents fearless.

As Shri Krishna was to Gokula residents, so was Shri Saibaba to Shirdi residents, so was Shri Gajanan Maharaj to Shegaon residents, so was Shripad ShriVallabha to Pithikapur residents. As time passes, forms change but the relation remains same – eternal relation between soul and super soul.

Even now, as reading Maha Bhagwat gives the same joy to Shri Krishna devotees, that was experienced by Gokula residents, so does Shri Sai Satcharit to Shri Saibaba devotees, so does Shri Gajanan Vijay to Shri Gajanan Maharaj devotees, so does Shripad ShriVallabha Charitamrut to Shripad Shrivallabh devotees.

In fact reading gives more joy as reading can be repeated as many times as one can.



An essential item in carry-on bag

Everybody has their own peculiar style of preparing carry-on bag for journey. After putting all essential items, depending on length of the journey and personal interest, everybody keeps an item for entertainment – an audio player and/or a book. In fact long journey is in a way an opportunity to fulfill these entertainment desires. If one has natural interest to entertain themselves by listening to or reading some spiritual content then it can be considered as a blessing.

Fortunate are those who are born in India, the land of Saints. Even more fortunate are those who are born in Maharashtra, where Shri Saibaba performed his leelas (divine sports). Even more fortunate are those who understand language of Marathi and real fortunate and blessed ones are those who have interest in reading or listening Sai Satcharit – a book containing divine stories of Shri Saibaba. They are well equipped to acquire the most precious knowledge on earth.

By reading or listening to stories of Shri Saibaba, one gets all that is required to become happy and content and achieve a long lasting peace. All doubts and fear vanish by putting faith in the discipline of repeatedly () reading these divine stories.

Company matters. To develop the habit of reading these stories the easiest way is to be in company of people who already have established for themselves a discipline of repeatedly reading these stories. The influence of such company is very beneficial and has a long lasting effect. However, to benefit from such company one has to curb the instincts of arguing and finding faults. Arguments end up in chaos and all involved in argument lose the peace of mind.

Sai Satcharit is not a usual book. It is a book that can transform life for the good. In fact it can be considered as literal incarnation of Shri Saibaba, Shri Saibaba himself in the form of a book. Elders are paid respect by offering them a high and comfortable seat. In the same way, after reading, Sai Satcharit should also be kept in good condition and at an appropriate place, usually by the side of idols of Gods.

Shri Hanuman Jayanti

("आपले सण - एक सुलभ संकल्पना" - वेदमूर्ती विनायक वासुदेव भातखंडे व विलास मोरेश्वर कर्णिक, एम. ए, ह्यांच्या पुस्तकातून) 

संपूर्ण भारत वर्षात, विशेष करून, महाराष्ट्र, गुजरात, मध्य प्रदेश, उत्तर भारत, बिहार आणि संपूर्ण काशीखंड येथे अत्यंत भक्तीभावाने उपासना केले जाणारे एक प्रमुख दैवत म्हणजेच श्री हनुमान होय. शक्ती, भक्ती, युक्ती, ज्ञान, सेवाभाव हे ज्याच्यामध्ये एकवटले आहेत, असे हे एकमेव दैवत आहे. प्रत्यक्ष शनिदेव सुद्धा ज्याला वचकून आहेत, असा हा पराक्रमी व अखंड ब्रह्मचारी देव, त्याचा जन्मदिवस म्हणजेच हनुमान जयंती सर्वत्र उत्साहाने साजरी केली जाते. 

केव्हा?

चैत्र शुद्ध पौर्णिमेला हा उत्सव असतो व इंग्रजी कॅलेंडर प्रमाणे सर्वसाधारणपणे एप्रिल महिन्यामध्ये येतो. ही पौर्णिमा सूर्योदयव्यापिनी असते. म्हणजेच सूर्योदयाचे वेळेस पौर्णिमेचे अस्तित्व असावयास लागते. याचे कारण म्हणजे जन्म होताच, हनुमानाच्या उत्पत्ती काळीच, तो सूर्याला फळ समजून त्याच्यावर झेपावतो, हे आहे.  

काय करावे? 

चैत्र शुद्ध पौर्णिमेला ब्राह्ममुहूर्तावर म्हणजेच पाहते साडेचार वाजल्यापासून मारुती मंदिरामध्ये हा उत्सव साजरा करण्याची प्रथा आहे. प्रवचनकार प्रवचन रूपाने अथवा किर्तनकार किर्तन रूपाने मारुती जन्माची कथा सांगतात. सूर्योदयाला किर्तन संपवून मारुतीचा जन्मोत्सव साजरा करतात.

मारुतीला तिळाच्या तेलाचा अभिषेक करून, रुईच्या पानांच्या माळा घालतात. उपस्थित भक्त गणांना सुंठवडा, खोबरे व साखर ह्याचा प्रसाद दिला जातो. हनुमानाला हरभरा प्रिय आहे व म्हणूनच दुपारी दाखविण्याच्या महानैवेद्यात भाजणीचा वडा असावयास लागतो. किंबहुना कच्च्या भाजणीच्या वड्याचा नैवेद्य सुद्धा चालतो. संपूर्ण दिवसभर भजने वगैरे धार्मिक कार्यक्रम चालूच रहातात. 

ज्यांचे कुलदैवत हनुमान आहे, त्यांच्या घरी हनुमान जयंती उत्साहाने साजरी केली जाते. सर्वसाधारणपणे रुद्र करून, हनुमानाला अभिषेक करून, पंचोपचाराने पूजा केली जाते. हनुमानास अशोकाचे फुल तसेच दवणा हे प्रिय आहेत. (पौर्णिमेला दवणा वहावा, अशी वहिवाटपण आहेच) हनुमान हा शिवस्वरूप असल्यामुळे अभिषेकापुर्वी रुद्र सांगितला जातो. हनुमान ज्याचे कुलदैवत आहे, त्यांचे घरी पाषाणाची मूर्ती असते. तिला शेंदूर तेलामध्ये कालवून त्याचे लेपन करतात. मंदिराप्रमाणे नैवेद्य व महानैवेद्य दाखविला जातो. 

हनुमानदर्शनाविषयी कथा


हनुमानाचे दर्शन करावयाची एक विशिष्ट पद्धत नमूद करण्यासारखी आहे. त्याचे दर्शन घेताना सर्वप्रथम त्याच्या डाव्या पायावर दृष्टी टाकल्यास भक्तांचे संकट निवारण तो त्वरित करतो, अशी श्रद्धा आहे व त्या विषयीची कथा अशी - 


अहीरावण व महीरावण  या असुरांनी देवीला बळी देण्यासाठी राम व लक्ष्मण यांना कैद केले. ज्या देवळात त्यांना बळी देणार होते त्या जागेविषयीचे ज्ञान हनुमानास झाले. ब्रह्मदेवाने दिलेल्या वरामुळेच हनुमानास लहान-मोठे रूप धारण करण्याची शक्ती प्राप्त होती. त्याप्रमाणे सूक्ष्म रूप धारण करून, हनुमान देवीच्या मागे जाऊन बसले. सर्व प्रथम हनुमानाने देवीचा विरोध मोडून काढला. त्यानंतर अहीरावण व महीरावण यांना देवळाच्या गाभाऱ्यात पाचारण करून त्यांचा वध केला. नंतर रामचंद्र व लक्ष्मण यांना पाठविण्याची राक्षसांना विनंती केली. ते आत येताच, रामाला उजव्या खांद्यावर व लक्ष्मणाला डाव्या खांद्यावर बसवून व डावा पुढे टाकून मारुतीने उड्डाण केले. उजव्या खांद्यावर बसलेल्या रामाची नजर हनुमानाच्या डाव्या पायावर प्रथम पडली व रामाने त्याला वर दिला की, जो कोणी तुझ्या डाव्या पायाचे दर्शन घेईल, त्यांचे संकट निवारण होईल.

फलप्राप्ती 

विद्वान, शक्तिशाली, महापराक्रमी, सेवाधर्मी अशा हनुमानाचे पूजन केल्यास, तेच गुण भक्तास प्राप्त होऊ शकतात. संकटग्रस्त भक्तांनी, संकटमुक्त होण्यासाठी रात्री ११.३० ते १२.३० या वेळेस हनुमानचालीसा किंवा रामदासस्वामीविरचित हनुमानस्तोत्र अकरा दिवस अकरा वेळा म्हणावे. रामदास स्वामींनी सुद्धा शक्ती प्राप्त व्हावी, म्हणून अकरा मारुतींची स्थापना केली, हे लक्षात घेण्यासारखे आहे.